Jako, że kocham wodospady i uwielbiam wszelakie formy szybko płynącej wody, bystrych potoków, kaskad, bystrzyc, czy po prostu szumu potoku nieopodal szlaku podczas mych wędrówek, to dziś będzie piękny wiersz o wodospadzie… Zapachniało w sercu majowo, ciepły wiatr rozniecił westchnienia, inny wymiar zyskało słowo, pośród bzów szeptały marzenia. W cieple ramion budzą się myśli, umajone łąkami pragnień, każda biegnie tęsknoty wyśnić. Pięknego lata dla Was, ono powoli nadchodzi… Rano niechaj nas powita uśmiech co za serce chwyta, bo słoneczko się pojawi, błękit nieba piękny sprawi. Piękna nie da się opisać słowem. Bo słowo swym ubóstwem nie odda tego, co piękne i niepowtarzalne. Spoglądasz w niebo i widzisz – te sprzężone emocje… nie widzisz? Zaraz poczujesz kroplę…
wodospad Bystra, góry Polana, Słowacja
Czasami ręka zapisuje
słowa podane palcom przez duszę.
Słowa są małe, lecz co mam zrobić?
Duszy nie zduszę.
Dom, rzeka, góra, las, wody kropla,
ogniska płomień, ciągła wędrówka,
strach, miłość, radość, wola istnienia,
gnanie przed siebie.
Czy do zbawienia?
Wszystko to razem, jak w wodospadzie,
zmieszane w szumie, w szaleńczym pędzie
rozrywa i łączy wody krople
w kipiącej piany ginie odmęcie.Spoglądam na te wodospady,
które z kryształu wodę rzucają,
kąpią się w słońcu, leją się złotem,
które wzbijają się orlim lotem
które potrafią spadać szeleszcząc
na zmysłach grając i duszę pieszcząc,
tak cicho, że słychać nawet
śpiew ptaków i świerszcza w trawie
i swoją małość uznaję.
